Τα κεφάλια μέσα...

  Ένα υπερπαραγωγικό καλοκαίρι τελείωσε. Το χωριό δούλεψε σε πιο γοργούς ρυθμούς... Είχαμε δουλειές με φούντες!

  Στις 23 του Ιούνη γιορτάσαμε, όπως κάθε χρόνο, το εκκλησάκι του Άη-Γιάννη στο Αποπηγάδι. Σε μια τοποθεσία "ποίημα", με θέα όλο το βόρειο κομμάτι του Νομού Χανίων, λίγο πιο κάτω από το εκκλησάκι στη Γητεμένη Βρύση κάτω από τα πλατάνια έγινε η πρώτη επίσημη εκδήλωση του Συλλόγου μας. Οι χωριανοί δούλεψαν εθελοντικά, έστησαν το πανηγύρι, προσέφεραν κρέας, κρασί, τσικουδιά, λάδι, μαγείρεψαν, σέρβιραν, διαφήμισαν και γενικά έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να περάσει ο κόσμος καλά. Η ... self service αυτοσχέδια ταβέρνα προσέφερε τα εφόδια σε φαγητό και ποτό (στοιχειώδη λόγω και των ιδιαιτεροτήτων και των δυσκολιών του τόπου). Ο Δημήτρης Βακάκης με το συγκρότημά του τίμησαν για άλλη μια φορά το Αποπηγάδι! Το σποτ της εκδήλωσης εδώ. Μας βρήκε το ξημέρωμα...

  Επόμενη στάση: 2ο Φεστιβάλ "Γη, Πολιτισμός, Τουρισμός"! Με μεγάλη μας χαρά ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα και δώσαμε το παρόν στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του Δήμου μας. Με προβολή φωτογραφιών από το χωριό και τα προϊόντα του, πολύ κέφι, κέρασμα και μοίρασμα ημερολογίων και καρτ-ποστάλ, περάσαμε 6 υπέροχες μέρες. 

 

  Μόλις τελείωσε το φεστιβάλ, και συγκεκριμένα την επόμενη το πρωί, το πρόγραμμα είχε ξεροτήγανα και καλιτσούνια! Οι γυναίκες του χωριού μαζεύτηκαν στο χώρο του Συλλόγου και με πολλή κουβέντα και μεράκι έφτιαξαν τα ξεροτήγανα και τα καλιτσούνια για την εκδήλωση που θα ακολουθούσε...

  Έτσι λοιπόν, στις 4 του Αυγούστου, στην πλατεία του χωριού, υποδεχθήκαμε με χαρά τον κόσμο που ήρθε να μας στηρίξει στο 1ο Ορεινό Αντάμωμα! 

  Το μενού περιλάμβανε κέρασμα με ξεροτήγανο και τσικουδιά στην είσοδο, άφθονο κρασί, βραστό με πιλάφι και πλούσια σαλάτα με μυζήθρα, μπριζόλα με σεμπρωνιώτικες τηγανιτές πατάτες, καλιτσούνια με μέλι, καρπούζι και για τους ξενύχτηδες μακαρόνια στο ζωμό... Υπήρχε πρόβλεψη για τους νηστεύοντες με ντόπια λαχανικά ψημένα στον ξυλόφουρνο με ντομάτα και μυρωδικά. 

  Την εκδήλωση άνοιξαν τα χορευτικά συγκροτήματα "Τα Σφακιά" και "Σταυραετοί" ενώ μας διασκέδασε το μουσικό συγκρότημα των Μιχάλη Μπακατσάκη και Μανώλη Χαμογιωργάκη! Δεν υπάρχουν λόγια να ευχαριστήσουμε και από εδώ όλους τους χωριανούς που βοήθησαν τις μέρες εκείνες που ο παλμός του χωριού χτυπούσε στην πλατεία, τα χορευτικά συγκροτήματα και τους μουσικούς, τους επισκέπτες και τους επαγγελματίες που προσέφεραν τα δώρα για τη λαχειοφόρο αγορά... Πήραμε μεγάλη χαρά και ώθηση για να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά!!!

 Εδώ το σποτ της εκδήλωσης:


 
  Και τώρα που πέρασαν και τα κάστανα... μπαίνουμε σε άλλο ένα έτος δημιουργίας! 
                                                                         Καλή σαιζόν!

Παρακάτω...

Ξεφόρτωσε τη την ελιά, να σε φορτώσει λάδι...

  Η ελιά ή ελαιόδενδρο ή λιόδεντρο (επιστ. Ελαία, Olea) είναι γένος καρποφόρων δέντρων της οικογένειας των Ελαιοειδών (Oleaceae), το οποίο συναντάται πολύ συχνά και στην Ελλάδα. Ο καρπός του ονομάζεται επίσης ελιά και από αυτόν παράγεται το ελαιόλαδο. Η ελιά υπήρξε το σύμβολο της θεάς Αθηνάς. Eίναι γνωστή από τους αρχαιότατους χρόνους, και πιθανότατα κατάγεται από το χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, πατρίδα της ελιάς είναι η Αθήνα και η πρώτη ήμερη ελιά φυτεύτηκε από την Αθηνά στην Ακρόπολη.

   Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε την ελιά στον ευρωπαϊκό μεσογειακό χώρο. Την μετέφεραν είτε Έλληνες άποικοι είτε Φοίνικες έμποροι.

 Εδώ και χιλιάδες χρόνια η ελιά και ο καρπός της «ζει» στην περιοχή της Μεσογείου. Το πολύτιμο αυτό δώρο της φύσης είναι μια ζωντανή κληρονομιά, που συνδέεται με πολλούς τομείς της ζωής μας. Το ελαιόλαδο τρέφει, συντηρεί, προστατεύει, τονώνει, θεραπεύει, εμπνέει. Η ελιά, είναι το ιερό δέντρο όλων των θρησκειών, από τους χρόνους της ειδωλολατρίας μέχρι τους χρόνους της εμφανίσεως των μονοθεϊστικών θρησκειών της μεσογείου και ιδιαιτέρως της χριστιανικής θρησκείας.  

  Στην Κρήτη, το λιόδεντρο φαίνεται πως βρίσκει τις ιδανικότερες συνθήκες για την ανάπτυξή του. Προτιμά το ήπιο μεσογειακό κλίμα. Αγαπά την υγρασία αλλά μπορεί να επιβιώσει και σε συνθήκες μεγάλης ξηρασίας. Αγαπά τον ήπιο μεσογειακό χειμώνα και ρουφάει άπληστα το δυνατό μεσογειακό φως. Αναπτύσσεται καλύτερα στα γόνιμα εδάφη. Όμως και στα πιο άγονα, ξερά, και πετρώδη εδάφη όπως εκείνα της Κρήτης μπορεί να ριζώσει και να δώσει καρπούς.

   Οι ελαιώνες του Κρήτης απλώθηκαν με τα χρόνια και σήμερα καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της συνολικής έκτασης του νησιού. Η γεωργική γη του νησιού που είναι περιπου 3,6 Km2 και αποτελεί το 37% της συνολικής του έκτασης καταλαμβάνεται κατά 65% (2.350.000 στρ.) από ελαιώνες, κατά 10% από αμπελώνες, κατά 3% από Κηπευτικά, κατά 3% από Εσπεριδοειδή και κατά το υπόλοιπο 20% από διαφορα άλλα οπωροφόρα και ετήσιες καλλιέργειες.

   Οι Ελαιώνες του νησιού περιλαμβάνουν σήμερα ένα αριθμό τουλάχιστο 35 εκατ δένδρα και δεν παρουσιάζουν σημαντική ποικιλομορφία. Μια ποικιλία, η Κορωνεϊκή (η Λαδολιά η Ψιλολιά) κυριαρχεί και καταλαμβάνει σήμερα το 85% των ελαιώνων του νησιού. Πρόκειται για μια ποικιλία που παράγει μικρούς άλλα άφθονους καρπούς, σχεδόν κάθε χρόνο και θεωρείται σαν μια από τις πιο παραγωγικές ποικιλίες του κόσμου.Σε μικρότερα ποσοστά υπάρχουν και άλλες ποικιλίες που έχουν αρκετά υψηλόκορμα άλλα λίγο παραγωγικά δένδρα και καλλιεργούνται σε διάφορες περιοχές του νησιού όπως η Τσουνάτη στα Χανιά, η Θρουμπολιά στο Ρέθυμνο και η Χονδρολιά στο Ηράκλειο.

   Στην Κρήτη λίγες είναι οι οικογένειες που δεν ασχολούνται με την ελαιοκαλλιέργεια. Περίπου 95,5 χιλ. αγροτικές οικογένειες, δηλαδή το σύνολο σχεδόν των αγροτικών οικογενειών άλλα και η πλειονότητα των αστικών οικογενειών της Κρήτης, έχουν και καλλιεργούν μόνες τους ή με την βοήθεια εποχιακών εργατών - κυρίως την περίοδο της συγκομιδής - ένα μικρό ή μεγάλο αριθμό ελαιοδένδρων. Σε κάθε οικογένεια αντιστοιχούν περίπου 150-200 ελαιόδενδρα πράγμα που δίδει την δυνατότητα στους Κρητικούς ελαιοπαραγωγούς να φροντίζουν σχεδόν μόνοι τους όλες τις εργασίες που απαιτεί η καλλιέργεια. 

   ΔΙΑΤΡΟΦΗ: Οι περισσότερες από τις έρευνες που έχουν γίνει διεθνώς, αναδεικνύουν την κρητική ως το καλύτερο και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μεσογειακής διατροφής.

   Παράδειγμα προς μίμηση για υγεία και μακροζωία αποτελούν, σύμφωνα με όλες τις έρευνες, οι Κρήτες προηγούμενων γενεών. Οι έρευνες έδειξαν ότι το μοντέλο διατροφής που προφυλάσσει από εμφράγματα του μυοκαρδίου καθώς και από διάφορες μορφές καρκίνου είναι εκείνο που ακολουθούσε ο αγροτικός πληθυσμός της Κρήτης. Λιτή διατροφή, πλούσια σε χορταρικά, φρούτα, ζυμωτό μαύρο ψωμί, αγνό τυρί, τροφές μαγειρεμένες μ’ ελαιόλαδο. Σημαντικός παράγοντας για την καλή υγεία του πληθυσμού της Κρήτης αποτελούσε επίσης η σωματική άσκηση. Η κατανάλωσή ελαιολάδου την ημέρα από τους Κρήτες ξεπερνά τα 70 γραμμάρια ημερησίως. Το μυστικό της μακροζωίας φαίνεται ότι βρίσκεται κυρίως στο ελαιόλαδο.

   ΠΡΟΪΟΝΤΑ: Εκτός από το λάδι το δένδρο της Ελιάς, μας προσφέρει και πολλά άλλα προϊόντα.

  Οι καρποί της ελιάς που παρασκευάζονται με διάφορους τρόπους ανάλογα με την ποικιλία, χρησιμοποιούνται σαν συμπλήρωμα στο πρόγευμα, στις σαλάτες, αλλα και σε πολλά φαγητά και αποτελούν άριστη, γευστική και υγιεινή τροφή.

Στην Κρήτη είναι γνωστοί πολλοί τρόποι παραδοσιακής παρασκευής που χρησιμοποιούνται στα σπίτια για οικογενειακή χρήση η σε μικρές βιοτεχνίες για διάθεση στο εμπόριο. Οι πιο γνωστοί από αυτούς είναι:

Ελιές πράσινες σε άλμη η τσακιστές που γίνονται με καρπούς ποικιλίας Τσουνάτης η Μουρατολιάς.

Ελιές μαύρες παστές η σε άλμη που γίνονται από καρπούς χονδρόκαρπων ποικιλιών (Θρουμπολιά Χονδρολιά, Τσουνάτη) η καρπούς της μικρόκαρπης και πλέον διαδεδομένης στην Κρήτη ποικιλίας Λιανολιάς η Κορωνέϊκης.

Το ξύλο της ελιάς χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα σαν καύσιμη ύλη, για ξυλοδεσιές στην αρχιτεκτονική, για εμπόλια στη σύνδεση κιόνων, για στειλεούς αγροτικών και άλλων εργαλείων, αλλά και για την κατασκευή ξοάνων θεών και άλλων ξύλινων αγαλμάτων.

Σήμερα το ξύλο της ελιάς αποτελεί πρώτη ύλη για κατασκευή επίπλων αλλά και ξυλόγλυπτων. Στην Κρήτη υπάρχουν αρκετά άριστοι τεχνίτες που παράγουν πραγματικά αριστουργήματα από το ξύλο της ελιάς. Το σκληρό ανθεκτικό και συγχρόνως εξαιρετικό σε εμφάνιση ξύλο της Ελιάς με τα πολυποίκιλα φυσικά σχήματα του αποτελεί εξαίρετη πρώτη ύλη για κατασκευή τραπεζιών, καρεκλών, κρεβατιών αλλά και πολλών άλλων διακοσμητικών αντικειμένων.

Τα φύλλα και τα κλαδιά της ελιάς που χρησιμοποιούνταν για στρώματα στα παλιά χρόνια, χρησιμοποιούνται σήμερα για ζωοτροφή και καύσιμη ύλη.

Τα φύλλα της ελιάς που αφαιρούνται από τον καρπό στα ελαιουργεία χρησιμοποιούνται σαν πρώτη ύλη για παρασκευή (κομπόστ) λιπάσματος κατάλληλου για την λίπανση των ελαιώνων που προορίζονται για παραγωγή βιολογικού ελαιολάδου. 

 Στο Σέμπρωνα παλαιότερα η καλλιέργεια της ελιάς και η παραγωγή λαδιού ήταν περιορισμένη. Με μικρό αριθμό ελαιοδένδρων οι περισσότεροι κάλυπταν τις δικές τους ανάγκες ενώ λίγοι ήταν αυτοί που έιχαν πολλά ελαιόδενδρα. Η μη χρήση λιπασμάτων και η ζημιά που προκαλούσε πολλές φορές το χιόνι - λόγω του υψομέτρου - δεν επέτρεπαν σημαντική παραγωγή. Μετά τον πόλεμο άρχισε η συστηματική καλλιέργεια του δένδρου ενώ νέα ελαιόδενδρα φυτεύθηκαν κυρίως γύρω στο 1970. Σήμερα υπάρχει επάρκεια και μια ποσότητα βγαίνει στο εμπόριο. Ευελπιστούμε για συστηματικότερη αξιοποίηση της παραγωγης.

Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου πάρθηκε από όπου οδηγούν τα links.

Παρακάτω...

Το παζάρι των Βουκολιών, τότε και σήμερα

Πλατεία Βουκολιές, Δεκέμβριος 1961

Πλατεία Βουκολιές, Μεγάλη Παρασκευή 1935

  Από το blog "ΚΙΣΣΑΜΟΣ-ΚΙΣΑΜΟΣ (ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΗΣ": "Οι Βουκολιές πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν το εμπορικό κέντρο της Κεντρικής και Ανατολικής Κισάμου και μέρους του Κεντρικού Σελίνου. Η περιοχή, καθώς ήταν γεωργοκτηνοτροφική, συγκέντρωνε κόσμο για πώληση και ανταλλαγή προϊόντων.

  Ένα παζάρι, ένας τόπος δηλαδή δημόσιας αγοράς, το μοναδικό ίσως στην Κρήτη, που ξεκίνησε τον καιρό της Τουρκοκρατίας, λειτουργεί ακόμα και στις μέρες μας στις Βουκολιές. Το παζάρι αυτό γινόταν κάθε Σάββατο και μάζευε από τα γύρω χωριά τον αγροτικό κόσμο για μια ανταλλαγή αγροτικών προϊόντων.

  Το παζάρι των Βουκολιών τα παλαιότερα χρόνια ήταν ένας από τους κυριότερους χώρους για οικονομικές συναλλαγές και κοινωνικές σχέσεις. Όμως σήμερα με την ανάπτυξη των συγκοινωνιών και την αλλαγή του τρόπου ζωής έχει υποβαθμιστεί σε σημαντικό βαθμό και μια παράδοση εκατό χρόνων κινδυνεύει να χαθεί. Στις μέρες μας συνεχίζεται με μεγάλη επιτυχία το παζάρι της Μεγάλης Παρασκευής. Είναι η εμποροπανήγυρη του νομού και η μοναδική με το λαϊκό χαρακτήρα της παλαιάς εποχής.

  Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων γινόταν κυρίως εμπόριο ζώων αλλά και λαχανικών, όμως έμποροι από τα Χανιά πούλαγαν και διάφορα άλλα είδη. Οι μέρες όμως που το παζάρι έφθανε στο αποκορύφωμα του ήταν την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου και τη Μεγάλη Παρασκευή. Τη Μεγάλη Παρασκευή μάλιστα γίνονταν και τα συνοικέσια, γι’ αυτό κατέβαιναν κοπέλες στις Βουκολιές από τα γύρω χωριά.

  Το παζάρι στα χρόνια της άνθισης του καταλάμβανε όλη τη σημερινή πλατεία των Βουκολιών. Πριν τον πόλεμο οι κρεοπώλες ήταν στην ανατολική πλευρά της πλατείας κάτω από ένα μεγάλο υπόστεγο. Μετά τον πόλεμο απαγορεύθηκε η πώληση κρεάτων από υπαίθριους κρεοπώλες για λόγους υγιεινής και από τότε δημιουργήθηκαν εκεί μαγαζιά με ψυγεία για το εμπόριο κρέατος.

  Το εμπόριο ζώων κυριαρχούσε από παλιά στο παζάρι των Βουκολιών. Οι βοσκοί έφερναν ολόκληρα κοπάδια από πρόβατα, κατσίκια και βόδια, που σφάζονταν ή πουλιούνταν εκεί. Μάλιστα το πρώτο έργο υποδομής που έγινε στις Βουκολιές ήταν ένα κτίριο για τη σταύλιση των ζώων, που προορίζονταν για το Παζάρι του Σαββάτου. Κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία των κατοίκων και διατηρείται μέχρι σήμερα. Έχει στεγάσει κατά καιρούς διάφορες υπηρεσίες και συλλόγους, το Δήμο και την Αστυνομία.

  Η ατμόσφαιρα θύμιζε γιορτή, καθώς ήταν μια ευκαιρία για φίλους και συγγενείς να ξαναβρεθούν, αφού, καθώς δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, όσοι έρχονταν για το παζάρι αναγκάζονταν να καταλύουν σε φιλικά και συγγενικά σπίτια.

  Στηνόταν την παραμονή του παζαριού υπαίθριες ταβέρνες και τηγάνιζαν ψάρια, πατάτες, έψηναν κρέας, όλα με στοιχειώδη εξοπλισμό. Τη Μεγάλη Παρασκευή καταναλώνονταν πολλοί χοχλιοί και πολλά σαρακοστιανά και πουλιούνταν πάνω από χίλια ζώα."

   Ο περιηγητής Σπρατ το 1850 γράφει ότι ήταν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο παζάρι της Κρήτης και συγκέντρωνε γύρω στους 2000 ανθρώπους κάθε Σάββατο. Την Παρασκευή το απόγευμα ή αργά το βράδυ ξεκινούσαν από το Σέμπρωνα με τα προϊόντα τους για να βρίσκονται τα ξημερώματα του Σαββάτου στις Βουκολιές. Ο χρόνος που χρειαζόταν για να φθάσουν με φορτωμένα τα άλογα ήταν περίπου τρεις ώρες. Πολλοί που έφευγαν από νωρίς την Παρασκευή και έμεναν στις Βουκολιές σε συγγενικά σπίτια, κρατούσαν τροφή για το άλογό τους για να μην επιβαρύνουν περισσότερο τους ανθρώπους που τους φιλοξενούσαν.

  Πουλούσαν οι Σεμπρωνιώτες πατάτες από τον Αύγουστο και μετά, κάστανα τον Οκτώβριο, αρνιά, ρίφια, πρόβατα, κατσίκες, γουρουνόπουλα, τυριά, δέρματα και πολλά άλλα. Εκεί έβρισκαν πεταλάδες για να πεταλώσουν τα άλογά τους, σαμαράδες και ό,τι άλλο χρειάζονταν.

  Υπάρχουν πολλές ευχάριστες και δυσάρεστες ιστορίες που αφορούν το παζάρι την περίοδο εκείνη μέχρι που ήρθε ο δρόμος και το αυτοκίνητο και σιγά-σιγά άλλαξαν τα πράγματα. Οι Σεμπρωνιώτες στράφηκαν στην αγορά της πόλης και χάθηκε μια πολύ όμορφη εποχή.

Παρακάτω...

Του χωριάτη ο γιατρός...

  Με τον Αναγκαστικό Νόμο υπ` αριθ. 965 της 22/24 Νοεμ. 1937(ΦΕΚ Α` 476) "Περί οργανώσεως των Δημοσίων νοσηλευτικών και Υγειονομικών Ιδρυμάτων.", έγινε η πρώτη µεγάλη µεταρρύθµιση στο υγειονοµικό πρόβληµα της χώρας. Για πρώτη φορά ιδρύθηκαν πολυιατρεία στις πόλεις και υγειονοµικοί σταθµοί στις αγροτικές κοινότητες. Συνεπώς έγινε μια σηµαντική προσπάθεια οργάνωσης ενός συστήµατος παροχής πρωτοβάθµιας περίθαλψης στον πληθυσµό.

  Η ίδρυση των αγροτικών ιατρείων σε αγροτικές περιοχές συνέβαλε δραστικά στην τόνωση του αγροτικού πληθυσµού και έδειξε ότι πρόκειται για µια πρώτη προσπάθεια µε τις όποιες ελλείψεις είχε αυτή. Παρόλα αυτά η προσπάθεια του Υπουργείου Υγιεινής να επεκτείνει τον θεσµό σε όλη την επικράτεια απέτυχε εξ’ αιτίας της σηµαντικής έλλειψης οικονοµικών πόρων, της έλλειψης κρατικής οργάνωσης καθώς και της απουσίας οργανωµένης πολιτικής υγείας στη χώρα (έτη 1940-1950 - Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Εμφύλιος Πόλεμος). Στην τριετία 1951-1953 λειτούργησαν τριάντα τρία (33) Υγειονοµικά Κέντρα.

  Με το Ν.Δ. 2592 της 17/18 Σεπτεμβρίου 1953 (Α 254) "Περί οργανώσεως της Ιατρικής αντιλήψεως.", προβλέφθηκε η διαίρεση της χώρας σε δεκατρείς (13) Υγειονοµικές Περιφέρειες, η σύσταση υγειονοµικών συµβουλίων και η οργάνωση της πρωτοβάθµιας περίθαλψης µε την δηµιουργία Υγειονοµικών σταθµών στις αγροτικές περιοχές. Στη συνέχεια, µε το Ν. 3487 της 31/31-12-55 (Α 354) "Περί Κοινωνικής Ασφαλίσεως των Αγροτών", προβλέφθηκε η σύσταση ενός ικανού αριθµού αγροτικών ιατρείων και υγειονοµικών σταθµών για την κάλυψη των υγειονοµικών αναγκών της υπαίθρου, ενώ µε το Ν.Δ. 67 της 18/20.12.1968 "Περί λήψεως μέτρων διά την κάλυψιν των υγειονομικών αναγκών της υπαίθρου."(Α' 303), θεσπίστηκε για τους από φοιτους των Ιατρικών Σχολών η υποχρεωτική ενιαύσια υπηρεσία υπαίθρου. Με το θεσµό αυτό καλύφθηκαν οι βασικές ανάγκες του θεσµού της πρωτοβάθµιας περίθαλψης και στελεχώθηκαν τα αγροτικά ιατρεία. Συνεπώς, µε τη λήξη της δεκαετίας του 1970 έχει ολοκληρωθεί µια σηµαντική προσπάθεια για την οργάνωση ενός δικτύου παροχής πρωτοβάθµιων υπηρεσιών υγείας στους κατοίκους της υπαίθρου. - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΦΡΟΝΤΙ∆ΑΣ ΥΓΕΙΑΣ (Σ. Α. Αλεξιάδου, Ε. Α. Αλεξιάδου, Α. Χαµαλίδου).


  Ο γιατρός ο οποίος άφησε έντονα τα σημάδια της παρουσίας του και της πολύχρονης προσφοράς του στον τόπο μας ήταν ο Κωνσταντίνος Ντουντουλάκης από το Ντερέ, όπου ήταν και η έδρα του αγροτικού ιατρείου. Κάθε Τετάρτη ήταν η μέρα επίσκεψης του γιατρού στα χωριά μας (Σέμπρωνα-Πρασσέ-Νέα Ρούματα). Δρόμοι και αυτοκίνητα δεν υπήρχαν. Ένα πανέμορφο αρσενικό άλογο (μπεγίρι) είχε ο γιατρός με μια καταπληκτική χαίτη. Πάντα ήταν συνεπής στα δρομολόγιά του, εξαίρετος άνθρωπος και επιστήμονας. Γιατρός για όλα, για χτυπήματα, για πληγές, για κάθε σωματικό πόνο, για εγκύους. Το πρώτο ιατρείο ήταν στα Μπομπολιανά στο σπίτι του μπάρμπα-Μάρκο με του οποίου τη γυναίκα είχε συγγένεια ο γιατρός.
  Όταν χτίστηκε το Κοινοτικό Κατάστημα το 1972-1973 χρησιμοποιήθηκε ένα δωμάτιο για το σκοπό αυτό. Σήμερα συνεχίζεται ο θεσμός αλλά, δυστυχώς, δεν υπάρχει συνέπεια. Μάλιστα με τη νομοθεσία για την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και δεδομένου ότι στο χωριό δεν υπάρχει προς το παρόν τέτοια δυνατότητα, φοβούμαστε για την πρακτική κατάργησή του.

Παρακάτω...

Ψάχνοντας το πρώτο χελιδόνι...

"Μας αφήνει σιγά σιγά ο χειμωνιάτικος καιρός και την Τετάρτη οι βροχές και οι πρόσκαιρες χιονοπτώσεις περιορίζονται στα ανατολικά και την βόρεια Κρήτη, μέχρι το βράδυ όταν και θα σταματήσουν. Η Πέμπτη και η Παρασκευή χαρακτηρίζονται από ηλιοφάνεια σχεδόν σε όλη την χώρα, χωρίς να λείπει ο παγετός νωρίς το πρωί και την νύχτα στα ηπειρωτικά. Η θερμοκρασία θα σημειώσει άνοδο. Οι άνεμοι θα πνέουν κυρίως βόρειοι, βορειοδυτικοί, 3-5 μποφόρ."

  Να το δούμε και να μην το πιστέψουμε!!! Τόσο κρύο φέτος... Μέσα σε όλα, την Κυριακή το πρωί όσοι ξύπνησαν νωρίς και μπήκαν στα αυτοκίνητά τους, για να πάνε στις δουλειές τους ή στην εκκλησία, ανακάλυψαν ότι δεν έβλεπαν τίποτα... Τα ξημερώματα έριξε βροχή ανακατεμένη με σκόνη από την Αφρική - κοινώς λάσπη... Στη συνέχεια άρχισε να βρέχει κανονικά για να το γυρίσει από χτες σε ψιλό-ψιλό χιόνι και - τί πρωτότυπο - κρύο.

 

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Μάρτης μπήκε έτσι:

Α, ρε, τί τραβάνε οι Σεμπρωνιώτες...

  Πού θα πάει... Θα 'ρθει κι η άνοιξη...

 

Παρακάτω...