Στο Μεσοχώρι, στο μέσον δηλαδή του χωριού, είναι η πλατεία που τερμάτιζαν για πολλά χρόνια τα λεωφορεία. Εκεί έχουν τα σπίτια τους κάποιες οικογένειες Μιχελάκηδων και Φραντζεσκάκηδων. Στο κέντρο του χωριού, στην πλατεία, εκτός από το σχολείο, βρίσκονται επίσης το πρώην κοινοτικό κατάστημα, οι αποθήκες του άλλοτε συνεταιρισμού και το παλιό κεντρικό καφενείο.
Ήταν οι εποχές που στα καφενεία έβρισκε κανείς κρασί, τσικουδιά, ούζο, κονιάκ, λουκούμια, μέντα, τσιγάρα… Το εκάστοτε καφενείο ήταν κι ένα μικρό μπακάλικο, απαραίτητο για ένα χωριό όπως το δικό μας που, λόγω υψομέτρου και κακής συγκοινωνίας για πολλά χρόνια, ήταν απομακρυσμένο από τα αστικά κέντρα. Έτσι έβρισκε κανείς λίγα από όλα τα είδη πρώτης ανάγκης: αλεύρι, ζάχαρη, κάποια όσπρια, ρύζι, παστές σαρδέλες, βακαλάο, ρέγκες και καμία κονσέρβα. Τα περισσότερα προϊόντα έρχονταν από τις Βουκολιές.
Ίσως το πιο σημαντικό καφενείο των τελευταίων χρόνων στο χωριό, το καφενείο του Παναγιώτη Κυρ. Μιχελάκη, το «καφενείο του Πανάγο». Το άνοιξε λίγο μετά τον ερχομό του δρόμου, το 1950, και έκλεισε το 1986, όταν αρρώστησε ο Πανάγος και δε μπορούσε να συνεχίσει τη λειτουργία του.
Για την ακρίβεια δεν ήταν μόνο καφενείο αλλά και μπακάλικο, κρεοπωλείο, τηλεγραφείο και τηλεφωνείο, αφού για πολλά χρόνια εδώ βρισκόταν το μοναδικό τηλέφωνο στο χωριό. Ήταν το κέντρο της κοινωνικής ζωής.
Εκεί συναντιόντουσαν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι χωριανοί κάθε βράδυ, με συζητήσεις για τα καθημερινά προβλήματα, άλλοτε με ηρεμία και κατανόηση, άλλοτε έντονα με μικροκαυγάδες και φασαρίες! Η πρέφα έδινε και έπαιρνε. Ήταν το κυρίαρχο παιχνίδι. Παιζόταν από τρεις παίκτες, αλλά οι άλλοι 5-6 που μπορούσαν να παρακολουθούν διασκέδαζαν περισσότερο. Πολλές φορές έπαιζαν και πρέφα καπικάδα και ο καημένος ο καφετζής (ο Πανάγος) αναγκαζόταν να φύγει, να πάει για ύπνο στο σπίτι του στα Δρακουλιανά, ίσως και μετά τις 12 τα μεσάνυκτα καμιά φορά. Υπήρχαν μανιώδεις πρεφαδόροι. Σε άλλους άρεσε ένα άλλο παιχνίδι, το 66, υπήρχαν ακόμη ταβλαδόροι και τη δεκαετία του 60’ κυκλοφόρησε και το κουμ-καν.
Το καφενείο του Πανάγο ήταν και κέντρο της πολιτικής ζωής. Εδώ ερχόταν σε κάθε προεκλογική περίοδο οι υποψήφιοι Βουλευτές κι έκαναν τις προεκλογικές τους ομιλίες με ατελείωτα «ΘΑ»…!
Για πολλά χρόνια το δωμάτιο που βρισκόταν το τηλέφωνο και το οποίο εφάπτονταν στο καφενείο, εξυπηρέτησε τις ανάγκες των οδηγών των λεωφορείων ως ξενοδοχείο ύπνου, διότι τα λεωφορεία που έκαναν το δρομολόγιο, διανυκτέρευαν στο Σέμπρωνα. Έτσι οι οδηγοί είχαν το δικό τους χώρο για να ξεκινήσουν πάλι το πρωί για τα Χανιά.
Ήταν ένας φιλόξενος και ανοικτός τόπος για τους δασκάλους, για τους ιερείς, για τους εμπόρους, για τους οδηγούς, τους ζητιάνους, το γιατρό, το γεωπόνο μα και για κάθε ξενομπάτη. Για όσους το έζησαν άφησε μια εποχή. Ειδικά τα καλοκαίρια, που ερχόταν το θερινό σινεμά, με τις ελληνικές ταινίες να γεμίζουν τα πεζούλια έξω θεατές!!!
Εμείς δυστυχώς δεν το προλάβαμε… Όμως το επιβλητικό κτίριο δίπλα στο σχολείο είναι σαν να κουβαλά ακόμα ένα κομμάτι από τη δόξα του.
Στα δικά μας παιδικά μάτια ήταν σαν να περίμενε κάποιον να γυρίσει το κλειδί στην κλειδαριά και να ξαναανοίξει την πόρτα!
Ίσως να φταίνε οι ιστορίες που όλοι έχουμε ακούσει για το μέρος αυτό του χωριού. Το σίγουρο είναι ότι η ιστορία του δεν θα ξεχαστεί … όσα χρόνια κι αν περάσουν!
Πληροφορίες και κομμάτια του κειμένου ελήφθησαν από το βιβλίο, ή όπου αλλού οδηγούν τα links. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την εγγονή του Πανάγο για τις φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου